"Ve maî gölgeli bir beldeden cüdâ kalarak
Bu nefy ü hicre müebbed bu yerde mahkûmuz."
Ahmet Haşim
"Âteş gibi akan" bir nehr hayâliyle,
kargaşadan,
telaştan,
bütün aşırılıklardan
kaçmak,
felâha ulaşmak için
yürüdüm...
Duvarlardan,
betonlardan,
caddelerden,
uğultulardan,
dünyanın bütün dağdağasından
ve kendimden
geçtim.
Bir sükûna doğru
yürüdüm...
Bir masal beldeye aktı rûhum
bahar kokularının arasından
Çiçek çiçek dallara.
Mor salkımlar dokundu tenime, ruhuma
kokusunu içime çektim.
Yemyeşil çimenlerin içinde
yürüdüm...
Yalınayak
adımlarımla toprağı okşayarak
öylesine naif...
İstikamet üzre
yürüdüm...
Ilık bir meltem
saçlarımdan, yüzümden geçip
ruhuma dolarken
içimin en karanlık dehlizlerine
bir sekîne müjdelerken
yıldızların ışıl ışıl yanmasını
ve dingin bir aydınlığı alırken içeri
yürüdüm...
Umutla,
kirlenmeden
"insan" gibi
"ân" içinde
huzura doğru
yürüdüm...
Ve berrak, mâî bir nehre
ulaştım.
Urûc vakti,
ruhum efil efil!
Bir kayık
âheste kürekler
kuş sesleri
mûsıkî
âhenk
derin bir nefes
su gibi leziz, su gibi aziz
şükür
yüzler, binlerle şükür
adetlerin ötesinde
"bir"leyen "bütün"leyen...
***
Nehirle birlikte akıyorum varlığa,
hakikate...
Vecd içinde
vuslat!
"Hâl"
ve hâlim "iyi" bir hâl!
